Στο εργαστήριο Βρεφονηπιοκομίας του 6ου ΣΕΚ Αθηνών, στα πλαίσια του μαθήματος «Μέθοδοι Δημιουργικής Απασχόλησης και Τεχνικά Εποπτικά Μέσα», οι μαθήτριες της Γ΄ τάξης Βοηθών Βρεφονηπιοκόμων του 2ου ΕΠΑΛ Γαλατσίου, δημιούργησαν κάδρα, κοσμήματα, μακέτες, με μια μορφή εικαστικής τέχνης την «πλαστική».

Η πλαστική είναι ένα είδος εικαστικής τέχνης που ανήκει στη γλυπτική. Είναι η τέχνη κατά την οποία χρησιμοποιούμε υλικά που πλάθονται, ως μέσο έκφρασης, εκμεταλλευόμενοι την ιδιότητα αυτών των υλικών να αλλάζουν μορφή με το πλάσιμο. Οι διαδικασίες οι οποίες απαιτούνται για τη χρήση του υλικού είναι έμφυτες και μας φέρνουν σε επαφή με τις αρχέγονες δραστηριότητες του ανθρώπου, ο οποίος προκειμένου να επιβιώσει, έπλαθε τον πηλό δίνοντάς του σχήμα και μορφή για να ικανοποιήσει πρακτικές ανάγκες της καθημερινής ζωής (σκεύη), αλλά και τις ανάγκες του για έκφραση και επικοινωνία.    

Οι μαθήτριες στο εργαστήριο χρησιμοποίησαν λευκό πηλό, ζυμάρι, χαρτοπολτό. Στόχος μας με την οργάνωση αυτής της δραστηριότητας, ήταν η γνωριμία των μαθητριών με συγκεκριμένα υλικά, η σταδιακή εξοικείωσή τους με εργαλεία και τεχνικές που απαιτεί αυτή η μορφή τέχνης.

Οι μαθήτριες με τη διαδικασία μιας συλλογικής δημιουργικής πράξης οδηγήθηκαν σε δράση, έρευνα και πειραματισμό με τα υλικά, αντάλλαξαν σκέψεις, ιδέες, κρίσεις, εκφράστηκαν ελεύθερα με βάση τις εμπειρίες, τα βιώματα και τα συναισθήματά τους και ένιωσαν τη χαρά της προσωπικής δημιουργίας.

Δουλεύοντας ελεύθερα και αυθόρμητα με τα υλικά και βλέποντας τα έργα τους συνειδητοποίησαν ότι η τέχνη είτε παιδική, είτε όχι είναι η παρουσίαση του κόσμου (εσωτερικού ή εξωτερικού) από την οπτική γωνία του καλλιτέχνη, είναι έκφραση συναισθημάτων με σχήματα και χρώματα, είναι ταίριασμα χρωμάτων με ατομικά κριτήρια. Κατανόησαν ότι η έκφραση μέσα από την τέχνη δεν είναι πολυτέλεια αλλά ανάγκη και ότι η τέχνη δεν είναι η άκριτη αναπαράσταση του κόσμου. 

Ανέλυσαν και συλλογίστηκαν αυτά που είπε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης για την τέχνη: «Πολλοί με ρωτούν τι προσφέρουν, οι τέχνες στη ζωή μας; Και τότε λέω μεταφορικά: Είναι σαν να γεννιόμαστε στο χώρο ενός δωματίου. Όταν ανακαλύψουμε την απόλαυση να διαβάζουμε βιβλία, προσθέτουμε στον αρχικό μας χώρο άλλο ένα δωμάτιο. Όταν ανακαλύπτουμε την καλή μουσική και την ακούμε, άλλο ένα δωμάτιο προστίθεται. Έχουμε ακόμα, τη ζωγραφική, τον κινηματογράφο και φυσικά το θέατρο. Να τι κατά τη γνώμη μου, μας προσδίδει η απόλαυση των έργων τέχνης. Μεγαλώνουν τον κόσμο μας. Χαρίζουν ελευθερία στη σκέψη μας. Πλουτίζουν τη φαντασία μας. Ανοίγουν τους ορίζοντες της ψυχής μας και όλα αυτά μας προστατεύουν κρατώντας μας συντροφιά στη ζωή και ιδιαίτερα στις δύσκολες ώρες...»